Υπάρχουν έρωτες
που οι φυσαλίδες τους αμέσως ξεθυμαίνουν
σε στρώμα από αφρό,
άλλοι λεπταίσθητοι
που συνοδεύουν πιάτο φρούτων
–ποτέ κυρίως μενού–
τα αιθέρια τους φιλιά καταναλώνονται αμέσως
πριν γρήγορα ξινίσουν.

Υπάρχουν πάλι κάποιοι
που για χρόνια εγκλωβίζονται σε κάβα οικοδεσπότη,
«έχω έναν καταπληκτικό σοδειάς 1982»
αναφέρει ο ποιητής στη συλλογή του,
κερνάει περήφανα τους καλεσμένους
σε στίχους-ποτήρια κολονάτα.
Μερικοί παλαιωμένοι υπέστησαν ζύμωση σακχάρων
και μετατράπηκαν σε μούστο.
«Καλοί φίλοι πια» γράφει πάνω η ετικέτα.
Και τέλος υπάρχουν οι έρωτες που ποτέ δεν θα γευτούμε.
Που δεν θα ακούσουμε τον ήχο του φελλού να εκτοξεύεται.
Που ο ανεμοστρόβιλός τους θα μείνει για πάντα σφραγισμένος στο μπουκάλι.
Που η γεύση τους από μαστίχα και καπνό δεν θα μουδιάσει ποτέ τους κάλυκές μας.
Που θα γίνουν σπονδή στον χάρτινο βωμό.
Αφού η επιλογή έγινε παλιά.
Από τον πρώτο εκείνον ποιητή στον κόσμο.
Που προτίμησε να γράψει για το μυστικό κρασί
παρά να το αφήσει κόκκινο να τρέξει μες στις φλέβες.