Ήτανε λέει κάποτε μία μικρή χαρά
Μονάχη της πλανιότανε σε κάμπους και βουνά
Έψαχνε να ‘βρει μια φωτιά στα στήθη της ν’ ανάψει
Έτσι κάποιοι της είπανε πως θα ανανταριάσει

Κι εκείνη ονειρευότανε
Τι θα γινόταν αν
Σ’ όλη τη Γη απλωνότανε
Για κείνους που πονάν

Έτσι περιπλανιότανε για μήνες και για χρόνια
Μέχρι που βρήκε τη φωτιά που έκαιγε αιώνια
Χαρά μου καλώς όρισες, στην αγκαλιά μου έλα
Της είπε τότε η φωτιά κι άναψε τα φουρνέλα

Κι έπεσε μες στις φλόγες της
Δίχως να περιμένει
Το όνειρο της είπανε
Αν το πιστέψεις βγαίνει

Σαν ρίχτηκε μες στη φωτιά σηκώθηκε αγέρας
Ταξίδεψε τις σπίθες της σ’ όλης της Γης το πέρας
Σε κάθε ανθρώπου τρύπωσε μες στης ψυχής τα βάθη
Μια σπίθα και κατάκαψε τους φόβους και τα λάθη

Και μέσα τους γεννήθηκε
Κι άρχισε να σκιρτάει
Μία χαρά αιώνια
Κι απόψε τραγουδάει