Πάντα ήξερες πως να πληγώνεις
όπως η θάλασσα τα πλοία,
πάντα ζητούσες κι ήσουν μόνη
τέσσερα χρόνια πάνε που σε είδα.

Όμως όταν βραδιάζει πάντα σου μιλάω
σαν μένω μόνος
λόγια βαριά, άλλες φορές πιο λίγα
πλημμύρισε ο ποταμός και τρέμει η ελπίδα.

Όταν γελάς, όταν γελάς.

Όταν γελάς στα μάτια σε κοιτάω
πάντα φοβάμαι μην χαθεί ότι σε σένα αγαπάω
κι ας μείνει ο χρόνος στο τέλος
σαν εραστής μ’ ένα σπασμένο βέλος.

Να προσπερνάς, να προσπερνάς.
Να προσπερνάς όταν γελάς

Όμως όταν βραδιάζει πάντα σου μιλάω
σαν μένω μόνος
κι ας μείνει ο χρόνος στο τέλος
σαν εραστής μ’ ένα σπασμένο βέλος.

Να προσπερνάς, προσπερνάς.
Να προσπερνάς σαν μου γελάς.
Να προσπερνάς και να μου γελάς,
προσπερνάς.