Με ένα κοχύλι κι αυτή τη νυχτιά
Σεργιάνι θα βγω στο Αιγαίο,
Σα μνήμη που καίει, πικρή ξενιτιά,
Να’ ρθω μ’ ένα κύμα μοιραίο…

Στον άνεμο τ’ άρμενα έχουν σκιστεί
μ’ ανάβει μακριά μια Σελήνη,
καράβια θαμπά και γερμένοι ιστοί,
ψυχές που διψούν για γαλήνη…

στο βάθος της μέρας θα βρω τη στεριά
εκεί που τα όνειρα κλαίνε,
να κόψω τον πόνο με μια μαχαιριά
γι’ αυτούς που ριγούν μα δε φταίνε…

Και σα στολιστείς δειλινή ομορφιά
σε μια κουπαστή θ’ ακουμπήσω,
στ΄ αμίλητο κύμα να βρω συντροφιά
το χτες σ’ ένα δάκρυ να σβήσω…