Να ‘χα δυο μέτρα σύννεφο να χτίσω τη δική μου χαρά
να φτιάξω ένα καστρόσπιτο κι εκεί στο παραθύρι ψηλά.
Να ‘ρχόσουν και να μ’ έβλεπες ν’ αφήνω τα μαλλιά μου λυτά
σαν σκάλα να τ’ ανέβαινες να κλέψεις τα ζεστά μου φιλιά.

Όμως δεν έχω τίποτα αφού δεν είσαι εσύ πουθενά
άναψα ένα όνειρο και το ΄σβησε η νύχτα ξανά.
Σαν σπίρτο κατακόκκινο το ‘ριξα στη νύχτα ξανά
το αναμμένο όνειρο αφού δεν είσαι εσύ πουθενά.

Να ‘χα δυο μέτρα θάλασσα να χτίσω τη δική μου χαρά
στα χέρια σου τα πέλαγα να γέλαγα κι εγώ μια φορά.
Στο κύμα να πηγαίνουμε στα διάφανα του χρόνου νερά
τις βάρκες μας να δένουμε ο ένας στου αλλουνού την καρδιά.

Όμως δεν έχω τίποτα αφού δεν είσαι εσύ πουθενά
άναψα ένα όνειρο και το ΄σβησε η νύχτα ξανά.
Σαν σπίρτο κατακόκκινο το ‘ριξα στη νύχτα ξανά
το αναμμένο όνειρο αφού δεν είσαι εσύ πουθενά.