Κρίμας το φως σου Ανατολή τα λαμπερά σου κάλλη
να τα κοιμίζεις καθ’ αργά στση Δύσης την αγκάλη

Πόσο σκληρό ‘ναι την αυγή όταν κανείς ξυπνήσει
να ‘χει θωρώντας ξομπλιαστό όνειρο που ‘χει σβήσει