Δε με πειράζει να μιλάς για αγάπες εδικές σου,
για το δικό μου στεναγμό μη καυχηθεις ποτέ σου


Θέλω να ρθεις στη θέση μου μα πάλι σε λυπούμε,
τότε θα δεις πόσο λογιό φουρτούνες με χτυπούνε

Όταν θα ρθείς στη θέση μου ε τότε θα πιστέψεις,
πόσο πονεί αυτή η καρδιά που αρνιέσαι να γιατρέψεις

Δάκρυα μου γιάντα τρέχεται μάτια μου γιάντα κλαίτε,
και να προβάλει η χαρά στα χείλη μου δε θέται

Αν μπόρου με τα δάκρυα να σβήσω το καημό μου,
τότε θελά γενώ γιατρός στο πόνο το δικό μου

Φωτιά θα δώσω του κορμιού να κάμω τη καρδιά μου,
μαύρο καψάλι να καείς μαζί και συ κερά μου

Και τον εχθρό σου να χτυπάς τόσο σκληρά δε πρέπει,
να το ναι κάμεις μπιστικό με δίχως καμπαέτι

Πες μου ποιος είναι ο φίλος σου και ποιος ο ντουχιουμάνης,
να ξεκαθαριστώ και γω σε ποια μεριά με βάνεις