Φεγγάρι μου τα δάκρυα
παίρνε στον μισεμό σου,
και ρίχνε τα ψιλή βροχή
όντε τη δεις ομπρός σου.


Γιάντα φεγγάρι του σεβντά
σταλιά νερό δεν έχεις,
που σε θυμούμαι άλλες χρονιές
μερόνυχτα να βρέχεις.


Στου ονείρου τα χαλάσματα
σε φέρνει η σκέψη πάλι,
να ξανανάψεις τη φωθιά
στσ' αγάπης το μαγκάλι.


Βάστα σπαθί να πολεμάς
καρδιά μου με τον χρόνο,
μα του σεβντά σου η δύναμη
το σταματάει μόνο.


Και το φεγγάρι φαίνεται
έρωτας πως το πιάνει,
και βγαίνει μελαγχολικό
πολλές φορές σεργιάνι.