Πουλιά μου ταξιδιάρικα και της αυγής αηδόνια
πείτε για κείνο το δεντρί που δέρνεται απ΄ το κάμα
που ΄χει στη ρίζα κάρβουνο και απλωμένα κλώνια
σα χέρια που στερήθηκαν μιας προσευχής το θάμα

Του κάμπου ήταν η ομορφιά τ΄ αγγελοκαμωμένο
με παινεμένη φυλλωσιά με μπόι ζηλευτό
με ίσκιο που αγκάλιαζε περαστικό και ξένο
μα όπως λενε οι γέροντες κακό είχε γραφτό

Τα χρόνια έφεραν φωτιά κι οι άνθρωποι τσεκούρια
του πελεκήσαν τα κλαριά τη ρίζα του αφανίσαν
τρόμαξε μάνα μ΄ ο θεός κι οι άγιοι σαστίσαν
δέντρο που κάψαν το κορμό και κλώνια δε τ' αφήσαν

Πουλιά μου ταξιδιάρικα και της αυγής αηδόνια
πείτε για κείνο το δεντρί που σαν εμένα μοιάζει