Τάμα σε αψιλή κορφή ψυχή όπου δε ζυγώνει
κάνω για να μερέψουνε της αρνησιάς σου οι πόνοι

Θα τους χαράξω σε σπηλιά σε πέτρινη καμάρα
να τους σκεπάζει η καταχνιά και η πυκνή αντάρα

Κρυμμένα εκεί να μείνουνε τ' αλόγιστά σου λάθη
και τις πληγές που μ' άνοιξες κανένας να μη μάθει.

Δε λησμονώ που άφησες να λιώνω σαν κεράκι
κι αντί για δροσερό νερό με κέρναγες φαρμάκι

Κι όταν το έρμο μου κορμί χώμα ξανά θα γίνεται
φωνή θα βγαίνει απο τη γη και το βουνό θα σείεται