Να περισευω του ουρανου και να χωραω
στο χερι
και να ́χω για προσκέφαλο μια ξερολιθιά
να ́χω τον ανεμο αδερφό και το φεγγάρι ταίρι
μεσ’το καταχείμωνο μέσ ́την ερημιά

να μαστιγώνω σα χιονιάς τους δρόμους τις πλατείες
να σπαρταράω την αυγη σαν αστρο μακρινό μ ́ένα
παλιό μοτοσακό να φεύγω στις ευθείες
χωρις να ψαχνω τιποτα , διχως προορισμό

να με χορεύουν οι ριπές και οι δίνες των ανέμων
να ξεψυχάω σα χείμαρος στην ακροθαλασσιά
πάνω στις έρμες κουπαστές ονείρων
τσακισμένων
μαζί σου να ταξίδευα μιά τελευταία φορά
πάνω στις έρμες κουπαστές ονείρων
τσακισμένων
μαζί σου να ταξίδευα μιά τελευταία φορά

και κάτω απ’την αστρογεγγειά να φεύγω σαν αγρίμι
οι πέτρες να αφουγκράζονται τον κάθε μου λυγμό
και να με ξεπλένουν οι βροχες ότι έχει απομείνει
απο αγαπες που αρχισαν να λενε σε μισω

να με χορεύουν οι ριπές και οι δίνες των ανέμων
να ξεψυχάω σα χείμαρος στην ακροθαλασσιά
πάνω στις έρμες κουπαστές ονείρων
τσακισμένων
μαζί σου να ταξίδευα μιά τελευταία φορά
πάνω στις έρμες κουπαστές ονείρων
τσακισμένων
μαζί σου να ταξίδευα μιά τελευταία φορά