Είχα στα χέρια μου ερημιά
δάκτυλα σκουριασμένα
λόγια, αισθήματα, φιλιά
απ’ τον καρπό κομμένα

Κάποτε άκουσα ευχή:
«Να μαθητεύεις στην αφή των αισθημάτων»
τώρα κατάλαβα γιατί
πως είναι ο δρόμος στη ζωή
δρόμος σωμάτων

Είχα στα χέρια μου ερημιά
τα μάτια φυλαγμένα
ένα τετράστιχο η καρδιά
σε φύλλα σκορπισμένα

Κάποτε άκουσα ευχή:
«Να μαθητεύεις στη γιορτή των αισθημάτων»
τώρα κατάλαβα γιατί
πως είναι ο χρόνος στη ζωή
χρόνος σωμάτων

Μη μου μιλάς για ιδανικά
δίχως στο στόμα τα φιλιά
σαν καρφωμένα
τώρα γνωρίζω πια καλά
πως είναι οι μέρες τελικά
χάδια σωσμένα