Εγώ μιλώ με τα πουλιά, σε μυστικά λημέρια,

που τα κορμιά κυλήσανε στου έρωτα τα χέρια.



Με τα σκοτάδια ξαγρυπνώ, ν ‘ακούσω τη φωνή σου,

που πήγες δίχως γυρισμό πουλί του παραδείσου.



Με τη φωτιά παραμιλώ, χορεύω με τ αστέρια.

Και η ψυχή μου πιάνεται στης λύπης τα καρτέρια.



Και κάθε που ‘ρχεται η νυχτιά, και σε γυρεύω φως μου,

απλώνεται μία ερημιά σιωπή του κάτω κόσμου.