Κρατούσες ένα φεγγαρόφωτο αστέρι
Και τα μαλλιά σου είχαν όμορφες πλεξούδες
Ξέρεις δεν είμαι είπες απ΄αυτά τα μέρη
Κι ήταν το σώμα σου χαμένο από πυξίδες
Ήταν ωραία, κοιταζόμασταν στα μάτια
Ο χρόνος γέλαγε χωρίς τους λεπτοδείκτες
Τα χέρια σου άνοιγες και μ’ έψαχνες τα βράδια
Κι εγώ ψιθύριζα «εδώ είμαι», μη μου φύγεις

Κοίτα, η ζωή πώς αλλάζει
Βάλε καφέ στο γκάζι
Κι εκείνο το παλιό σου μακό
Που’χει, που’χει πια ξεθωριάσει
Έλα κοντά, φωνάζει
Τις Κυριακές που έχω ρεπό

Τα καλοκαίρια θα μετράμε όπως τα στάχυα
Έχουν οι μνήμες, τις δικές τους ρίζες
Ο γιος μας θα βουτάει στη θάλασσα απ΄τα βράχια
Κι εσύ θ’ αδιαφορείς που έκανες ρυτίδες

Κοίτα, η ζωή πώς αλλάζει
Βάλε καφέ στο γκάζι
Κι εκείνο το παλιό σου μακό
Που’χει, που’χει πια ξεθωριάσει
Έλα κοντά, φωνάζει
Τις Κυριακές που έχω ρεπό