Μέσα στη ζωή, ήρθα μια μέρα
μα μάνα και πατέρα
εγώ δε γνώρισα ποτέ μου
τώρα ορφανή, όλα για μένα
είναι μαύρα και θλιμμένα
σαν τη θλιμμένη την καρδιά μου

Δεν εχάρηκα μανούλα
ούτε τη στοργή της
δεν εγνώρισα το χάδι
ούτε το φιλί της

Έτσι έρμη μεγαλώνω
μες την ορφάνια και τον πόνο

Τώρα στης ζωής το μονοπάτι
χωρίς ένα προστάτη
παλεύω μόνη μου να ζήσω
μα όπου κι αν θα μπω αντί φιλία
του κόσμου την κακία
πάντα μπροστά μου αντικρύζω

Δεν εχάρηκα μανούλα
ούτε τη στοργή της
δεν εγνώρισα το χάδι
ούτε το φιλί της

Έτσι έρμη μεγαλώνω
μες την ορφάνια και τον πόνο