'Μητέρα μας η φωτιά, κι ο άνεμος πατέρας μας έχει φύγει μακριά
χαθήκαμε σ’ άγνωστα μέρη σαν έρημα παιδιά
σ’ αυτή τη γη που μες στους αιώνες γυρνά
Mας πίκρανε η ζωή, το DNA μας γενετήσια πληγή
καθένας μονάχος του κι όλοι μαζί
να μεταστοιχειώνουμε κάθε καημό σε μουσική…

Θάλασσες στεριές σα μια προέκταση στο άπειρο
τόση ομορφιά δεν την αντέχει η ματιά
Όλοι μαχητές, να κοροϊδεύουμε το θάνατο
και σαν τα πουλιά οι ψυχές μας πετάνε ψηλά

Σταματήστε τη γη να κατέβω, όλο γυρνάει κι άλλο δεν αντέχω
Ησυχία μη θορυβείτε, αγαπάτε όποιον μπορείτε
Αυτός ο πλανήτης κατοικείται, αυτός ο πλανήτης κατοικείται…

Πριν φύγω και πάλι μακριά
θέλω τους φίλους μου τους παλιούς να δω ξανά
την μάνα μου με την ευχή της να μ’ αποχαιρετά
την μικρή μου πόλη να χει ντυθεί στα γιορτινά
Κι εσύ αγάπη μου να με κοιτάς κατάματα
εσύ σαι το φως στη πιο βαθιά σκοτεινιά
Να χορεύουμε αγκαλιά ως τα χαράματα
η αγάπη μας σαν τη θάλασσα είναι πλατιά…''