Μύρισε μες στον ύπνο μου
βασιλικός και μέντα,
κόντρα στον άγριο καιρό
γλύκανε η χαραυγή.

Και σαν αέρας δροσερός
μια γνώριμη κουβέντα
μου ‘πε πως θα ‘ρθεις το πρωί,
μόλις ο ήλιος βγει.

Ανοίγω τα παράθυρα,
ποτίζω τα λουλούδια
κι αρχίζω τα τραγούδια
που έλεγα παιδί.

Για ένα φεγγάρι μακρινό
μια χώρα μαγεμένη,
που όποιος την κατοίκησε
μονάχος πάντα μένει.

Μύρισε μες στον ύπνο μου
βασιλικός και μέντα
πιάσαμε την κουβέντα
και όπου θέλει ας βγει.