Είχ΄ ένα δέντρο στην αυλή του
για ν΄ ανεβαίνει στα ψηλά
και σαν αηδόνι στην κορφή του
να ρίχνει χρώμα στη σιωπή του
την κάθε αυγή να τραγουδά.

Έστρωνε φύλλα προσκεφάλι
κι έπεφτε για να κοιμηθεί
μες στ΄ όνειρό του μιαν αγκάλη
και μια ζωή γλυκιά σαν ζάλη
στο στήθος του είχε ριζωθεί.

Μια νύχτα χάθηκε η σελήνη
κι έγινε ο ουρανός γκρεμός
σ' ένα κελάηδισμα που σβήνει
πια δεν υπάρχει γυρισμός.

Τ' αηδόνι χάνει τη φωνή του
το δέντρο γίνεται πληγή
κλείνει τα μάτια στην κορφή του
και πέφτει ανάλαφρα στη γη.