Ίσωςνα έζησα πολύ
στην κόγχη μίας αστραπής
κι έγινα ταίρι της φωτιάς
τι πια να φοβηθώ μην με ρωτάς!
Μες στην παγίδα της ζωής
Έχασα την ουσία της στιγμής
τόσα αισθήματα βαριά
άφησα μόνα και με τραύματα ανοιχτά!

Κανείς μου είπες δεν θα μπεί
σ ο,τι αγαπάς αν δεν του δώσεις το κλειδί
μα της ψυχής μου το απαραίτητο
χίλιες φορές το φώναξες ντροπή!
κι ας βούτηξα τόσο βαθιά
στης φλέβας σου τον χτύπο τελικά
εσύ καθρέφτης που γελάει
όλο για ανατροπές στο μέλλον μου μιλάει

Σαν φεγγάρι αγριεμένο στα ποτάμια του πνιγμένο
μέσα στου Ουρανού την ερημιά!
σαν αστέρι αγνοημένο απο μάτια ξεχασμένο
που χει μόνο μια και σκοτεινή πλευρά

Εγω που πέταξα ψηλά
σαν σφαίρα την αγάπη
κι αξόδευτη όπως χόρευε
φώναζα κάνε για μένα κάτι
πριν πέσεις και φανείς φτηνή
στα μάτια μου μπροστά!'

Κανείς μου είπες δεν θα μπεί
σ ο,τι αγαπάς αν δεν του δώσεις το κλειδί
μα της ψυχής μου το απαραίτητο
χίλιες φορές το φώναξες ντροπή!
κι ας βούτηξα τόσο βαθιά
στης φλέβας σου τον χτύπο τελικά
εσύ καθρέφτης που γελάει
στο μέλλον μου ανατροπές όλο κεντάει