Τι ωραία που περνάμε,
τι χαρούμενη ζωή,
πόση τρέλα κουβαλάμε,
τι ωραία εποχή.

Τα βραδιά αυτός φοράει τα ρούχα του
να βγει να πολεμήσει
στον Κολωνό ψάχνει τη µούσα του
για να του τραγουδήσει.

Κορμιά πληγές στο μισοσκόταδο
στην κόλαση τους κλειδωμένα,
φριχτή η αγάπη αλλάζει πρόσωπο
όταν η αλήθεια είναι ψέμα.

Την ώρα που εμείς θαυμάζουμε
γκανγκστερικές (υστερικές) της μόδας ρίµες
κοιτάμε αλλού και συλλαβίζουμε
στην ίδια πόλη δυο Αθήνες.

Τι ωραία που περνάμε,
τι χαρούμενη ζωή,
πόση τρέλα κουβαλάμε,
τι ωραία εποχή.

Τα βραδιά αυτός γλιστράει
και χάνεται σκυφτός µες στο σκοτάδι
απ’ της θυσίας το σώμα του
έμεινε ένα πανάρχαιο σημάδι.

Για σωτήρα ή ένα διάβολο
ποιος δεν θέλει να μιλήσει,
αρχαίο Ελλήνων πνεύμα αθάνατο
ποτέ δεν πρόφτασε να ζήσει.