Ένα δωμάτιο που πάντα θα θυμάμαι,
που ότι κι αν γίνει κι αν συμβεί δεν το ξεχνώ,
είναι αυτό που ήμουν εγώ κι ήταν κι ο Σταύρος,
κι ένας, σαν μάνα μας καλή, το Δημητρό.

Κάθε φορά που έκλεινε η πόρτα 'κλείναν όλα,
σκέψεις και αισθήματα κυκλώναν το μυαλό,
κι όταν ξανάνοιγε το σιδεροπορτάλιο,
εξαναμπαίναμε στου χρόνου το χορό.

Τρώγαμε πάντα μαγεριό από το Δημήτρη,
που έβανε αγάπη και φροντίδα χαχαλιές,
κι έμοιαζε εκείνο το κελί μεγάλο σπίτι,
θύμιζε μάνα που μας γέμιζε με ευχές.

Είναι ανθρώποι στη ζωή που συναντιούνται,
για κάποιο λόγο και για άγνωστο σκοπό,
κι εγώ συνάντησα τον Σταύρο – τον Δημήτρη,
κι έβαλα μέσα μου αγάπη ένα σωρό.

Ένα δωμάτιο που πάντα θα θυμάμαι,
Σταύρο – Δημήτρη θα είναι λίγο ότι κι αν πω,
είναι εκείνο που πλαγιάζαμε ομάδι,
και είχαμε σύνορα ελπίδα και Θεό.