Τ’ άστρο τσ’ αυγής θ’ ακολουθώ
στση μοίρας το ταξίδι
και στην γ-κορφή ψηλά θα βγω
παντίδει δε παντίδει
θα ‘χω τη χέρα στην γ-καρδιά,
στη σκέψη τ’ όνειρο μου
για να μην ν-τύχει και χαθώ
στα μεσακά του δρόμου ...

Τ’ αχνάργια από παλιές πληγές
στη στράτα που σαλεύω
θ’ ακολουθήσω ταπεινά
και στην γ-κορφή θ’ ανέβω
το παρελθόν δε θα σκιαχτώ,
τον ίσκιο απ’ τ’ όνειρο μου
για να μην ν-τύχει και χαθώ
στα μεσακά του δρόμου ...

Τ’ αλέτρι σέρνω του καιρού,
το χώμα αναταράσσω
αλάργο φαίνεται η κορφή,
μα πίσω δεν αλλάσω
με ευλαβική πυγμή κι ευχή
κλουθώ στο φως του χρόνου
για να μην ν-τύχει και χαθώ
στα μεσακά του δρόμου ...

Τ’ άγιο καντήλι τση ψυχής
με μαστοργιά θ’ ανάψω
κι ακολουθώντας την γ-κορφή
στον ουρανό θα φτάξω
σα’ βαλσαμόνερο θα πιω
τ’ ανάργιο φως του χρόνου
για να μην ν-τύχει και χαθώ
στα μεσακά του δρόμου ...

Τ’ ανέμου τ’ άρμα θα κλουθώ
τον γ-κόσμο θα γυρέψω
μέχρι να φτάξω στην γ-κορφή
κι ο-πίσω δε θα γνέψω
πέτρα δεν ρίχνω σε σκυλί,
μούδε βρισιά σ’ εχθρό μου
για να μην ν-τύχει και χαθώ
στα μεσακά του δρόμου ...

Τ’ αντάρτη θα ‘χω τη θωργιά,
πληγή του μονομάχου
και θα σαλέψω στην γ-κορφή,
μ’ αίμα αδερφού και δράκου
θα ‘χω τση μάνας προσεχή,
του κύρη, των μ-παιδιών μου
για να μην ν-τύχει και χαθώ
στα μεσακά του δρόμου ...