Κάθε πρωί μικραίνει με τα σύννεφα. Μεταλλάσσεται σε ό,τι βρει στεγνό κι αποβιβάζεται απ’ το τρένο. Τον υποδέχεται γυμνή. Η εύνοια της φύσης ολοφάνερη. Ύστερα μαθαίνει να μιλά τις λέξεις της. Η προκυμαία δοκιμάζει τ’ αργά του βήματα. Προσεύχεται κι ονομάζει τα στοιχεία. Οι εικόνες υποτάσσονται εντός του: Κρατά το χέρι του ενώ σφυρίζει ο Νοτιάς ένα τραγούδι απόκοσμο. Οι φοίνικες αρκούνται στης Σαλώμης το χορό και έξω βρέχει. Επιστρέφει τον καπνό το παραμύθι. Ο συρμός για κάπου αναχωρεί. Ώσπου να ξημερώσει έχει πολύ νερό ο ουρανός.
Μέδουσα στην αμμουδιά απόβλητη, κρατά σφιχτά τη βακτηρία κι ανακαλεί τις λέξεις που πάλιωσαν στο χρόνο του. Διαβάζει «ρυγχόσπερμα και ψυχανθή», στο αναλόγιο. Απλώνει μέσα του ο καπνός, σπαράζουν τα πνευμόνια κι εκείνη φεύγει πάει στο σωρό και σβήνει. Γελάστηκε ακόμη μια φορά, στο κάτοπτρο εμπιστεύτηκε τη μνήμη.