Ήταν πολύ αργά όταν έφυγε απ’ το σπίτι ο ξένος·
Ένας γείτονας άκουσε τα βήματά του προτού πάλι ονειρευτεί·
Ο νεκρός βρέθηκε όλος μ’ άνθη καλυμμένος·
Τα βραδινά τους ήταν γεμάτα πάθος, μπορεί κανείς να πει.

Συνήθιζαν να μένουνε ώρες πολλές μαζί·
Ο φίλος ήτανε μαυροντυμένος, μ’ ωραία κοψιά
Είπε ο θυρωρός· κι η γυναικούλα του όλο του το ’λεγε πως, να,
Έδειχναν άνθρωποι καλοί, μ’ αγάπη στη μαγειρική.

Μάλλον ήταν αλήθεια αυτό. Εκείνη τη βραδιά
Έφτιαξαν μια σούπα πολύ πετυχημένη·
Ήπιανε μπίρα μετά κι όλα κυλούσαν μια χαρά,
Η κουβέντα, τα φιλιά και το σκάκι στο τέλος να περιμένει.

«Θαύμα περάσαμε!» είπαν· μα ο έρωτάς τους ο βαθύς
Πάλλονταν στα στήθη τους σαν πύον που θέλει κάπου να ξεσπάσει.
Ο θυρωρός βρήκε το όπλο και το γάντι, όλα κι όλα αυτά,
Μα μόνο η απόγνωσή μας μπορεί να βρει τι ένιωθαν πραγματικά.