Τ’ ἀξεδιάλυτα σκοτάδια
τὰ χαράζει μιὰ λιγνὴ λευκότη
νυχτοφέροντας καὶ αὐτή•
καὶ ἤτανε τοῦ νοῦ μου ἡ πρώτη
χαραυγή.
…
καὶ ἤτανε χυμένο ὁλόγυρα
κάτι πιὸ χαϊδευτικὸ
κι ἀπὸ τ’ ἀεράκι,
ὅταν ἔρχεται γιομάτο ἀπὸ τὰ μπάλσαμα
πρωϊνὰ τῶν ὁλοπράσινων πευκώνων,
κι ἀπὸ τ’ ἀεράκι•
καὶ ἦταν πέρα κάπου σὲ μιὰ γῆ,
σὲ πηγὴ λαῶν καὶ χρόνων•
καὶ ἤτανε στὴ Θράκη.