Είχες κοιμηθεί,
βαθύ ωκεανό περνούσα μόνη,
τόλμησα να μπω στον ύπνο σου κι εγώ
κι άλλαξε ο καιρός.
Δεν μ’ αγαπάς
το κύμα με γραπώνει
κι άψυχη ξυπνώ
στα δάκρυα μου να πνιγώ.

Είχες ξεχαστεί
σαν το σπαθί έξω απ’ τη θήκη του βγαλμένο
κι όπως μ’ ακουμπούσες πάνω στο λαιμό
σε είδα να γελάς και να μη λες αυτό που περιμένω,
για άλλη μια φορά αν μ’ αγαπάς ν’ ανησυχώ
Είχαμε ορκιστεί, είχαμε ορκιστεί.

Είχες ορκιστεί
το θάνατο να μην τον παίξεις ζάρια
κι είχα ορκιστεί
να σε κοιτώ με μιαν αθάνατη ματιά.

Όμως μια στιγμή
μας πήραν απ’ το χέρι άλλα φεγγάρια
κι έμεινε ανοιχτή η πιο αβάσταχτη πληγή.
Είχαμε ορκιστεί.

Τώρα η βροχή
περνάει απ’ το σπίτι όταν νυχτώνει
με ρωτάει για σένα και τι να της πω.
Κλαίω κι η βροχή
από τα δάκρυα μου δυναμώνει
κι όταν ξημερώνει κάνω ότι ζω.
Είχαμε ορκιστεί

Είχες ορκιστεί
το θάνατο να μην τον παίξεις ζάρια
κι είχα ορκιστεί
να σε κοιτώ με μιαν αθάνατη ματιά.

Όμως μια στιγμή
μας πήραν απ’ το χέρι άλλα φεγγάρια
κι έμεινε ανοιχτή η πιο αβάσταχτη πληγή.
Είχαμε ορκιστεί, είχαμε ορκιστεί.