ήταν πάντα εκεί, η ύπαρξή του σπάνια
αμφισβητήθηκε ή θεωρήθηκε ύποπτη. Οι ποιητές του μέλλοντος
θα το απέφευγαν, όπως είχαμε κάνει κι εμείς. Ένα φανταστικό κιγκλίδωμα
χάθηκε στο δάσος. Εδώ ήταν που τα μέλη της παλιάς συμμορίας
συνήθιζαν να μαζεύονται και ν’ ανταλλάσσουν μεταξύ τους ιστορίες.
Ήταν σαν τον Αμαζόνιο, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα.

Αργότερα, όταν κάποιοι από εμάς εισβάλλαμε ορμητικά στον κόσμο
και μπορούσαμε να κάνουμε συγκρίσεις, η φασαρία αυτή μας φάνηκε εύλογη.
Οι ποιητές δεν συμφωνούσαν σε τίποτα μεταξύ τους, κι αυτό μας διασκέδαζε.
Έμοιαζε ωραίο, το πηκτό σκοτάδι που ερχόταν κάθε μέρα.