Είναι οι νύχτες δίχως τέλος
στο ρολόι κολλημένος
να σε περιμένω να φανείς.
Είναι ο χρόνος κλειδωμένος
κι εγώ φυλακισμένος
μέσα σ’ ένα ψέμα της ψυχής.

Δωδεκάμισι και κάτι
πάλι κύλησε το δάκρυ,
σε ζητάει ξανά το σώμα
κι έχω γίνει πάλι λιώμα.
Πήγε εφτάμισυ κι ακόμα
το μυαλό είναι σε κώμα
κι εγώ νιώθω ακροβάτης
στο κενό μίας αγάπης.

Ότι πήρες από μένα
όνειρα ήταν δεμένα
μέσα στο λιμάνι της καρδιάς.
Ότι πήρα από σένα
ήταν ένα άλλο ψέμα
και μια στάχτη μόνο της φωτιάς.

Δωδεκάμισι και κάτι
πάλι κύλησε το δάκρυ,
σε ζητάει ξανά το σώμα
κι έχω γίνει πάλι λιώμα.
Πήγε εφτάμισυ κι ακόμα
το μυαλό είναι σε κώμα
κι εγώ νιώθω ακροβάτης
στο κενό μίας αγάπης.