Το ξεχνάω. Έχω ακόμη
ξεχάσει ότι το έχω ξεχάσει.
Συνέχισε λοιπόν
με την ιστορία σου, αλλά πες την γρήγορα
αυτή τη φορά.

Λες και κάθε παραδοχή αποτελεί θεραπεία –
Μπορείς να μ’ ευχαριστήσεις γι’ αυτό
στην πραγματικότητα μπορείς να μ’ ευχαριστήσεις εις διπλούν γι’ αυτό.
Καλπάζαμε και οι δύο προς την ίδια κατεύθυνση,
κι αλήθεια, πόση αστυνόμευση είναι αναγκαία
για να τιμωρείς τον κόσμο όταν βραδιάσει;

Νύχτα, τα ζώα που κοιμούνται —
όλα μεταφέρονται μακριά
αργά ή γρήγορα. Η φλογέρα και το τύμπανο
ηχούν και πάλι. Εδώ είναι που η αφήγηση,
κατά τη δική μας έννοια, καταρρέει.
Η ξεφτισμένη ιστορία που αφέθηκε
στο υπόστεγο αρχίζει να φαντάζει καλύτερη, χρυσές
σκιές στις άκρες των ματιών.

Αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει να εμπιστευθούμε
τον αφηγητή. Πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή.
Η ιστορία είναι πολύχρωμη, και τινάζεται
μπρος πίσω σαν την ουρά χαρταετού.
Αφού ήταν τόσο έξυπνος, πώς και εμείς δεν είμαστε πιο βλάκες;
Πώς γίνεται να μπορώ να δω στο επίκεντρο,
μια αστραφτερή μικρή σφαίρα από κρύο; Ωστόσο,
όταν έχει ολοκληρωθεί, είναι, σαν να ’χει ολοκληρωθεί.

Ο συνταγματάρχης ανέκτησε τις αισθήσεις του.