Μου είπαν. Δεν σου ταίριαζε καθόλου ο βόρειος άνεμος, και ας ερχόταν με τα
κύματα του Καρπάθιου Πελάγου. Γυρνούσες δεξιά, αριστερά, όλο το ημικύκλιο του
ορίζοντα μπροστά σου. Να σε ζεστάνει ο πουνέντες. Και έβλεπες χωριά να κρέμονται
στους λόφους, σαν πίνακες σε έκθεση αρχαιότροπης ζωγραφικής.
Ναι, έλεγα. Αντίκρυ, επάνω ψηλά το Όθος. Ο θρύλος της γιαγιάς μου πάντα να με
εμπνέει. Αριστερά οι Μενετές, με τη θεόσταλτή τους Παναγία, ακαταπόνητη να
ευλογεί. Δεξιά, το Αιγαίο, το ταξίδι. Το ταξίδι. Χωρίς επιστροφή. Μας
προσπερνούσαν οι εικόνες βιαστικά. Δεν προλαβαίναμε καν να τις βάλουμε σε
κάδρα.