Καθόταν πλάι, μου η γατούλα, στη βεράντα μας, πάνω από
το Καρπάθιο Πέλαγος. Με κοιτούσε, την κοιτούσα, μου
ψιθύριζε πως θα μεγαλώσουμε μαζί. Πώς να της
εξηγήσω τους ακατάληπτους για όλους μας κανόνες της ζωής;
Μοιραζόμασταν το φαγητό μου κι έτρωγε εκείνη πιο
πολύ. Ήμουν μια πολύ μικρή μανούλα. Μα να μεγαλώσουμε
μαζί; Μόνο στα μάτια ενός τέλειου όντος είναι τόσο λογική,
τόσο δίκαιη η φύση. Και τότε ήξερα πως αν όταν μεγάλωνα
γινόμουν σωστός άνθρωπος θα το όφειλα στην ευφυία και
το μεγαλείο που έκρυβε μέσα στο βλέμμα της.
Της φόρεσα ένα ευτελές μαργαριτάρι που μου είχε
χαρίσει για παιχνίδι μια θεία αγαπημένη. Το είχα κρυμμένο
στο συρτάρι με το μικρό κρυφό τετράδιο, σαν να ήταν εξίσου
πολύτιμα. Ακίνητη, η γατούλα χωρίς όνομα, με άφησε να
της περάσω την αλυσίδα στο λαιμό. Με κοίταζε στα μάτια
κι έλεγε: ((Δεν υπάρχει τίποτε ταπεινό, τίποτε πλαστό σε
ένα δώρο που έρχεται από την καρδιά. Κοίτα το μαργαριτάρι σου.
Μόλις το έβαλες στην αλυσίδα που φορούσες και
το πέρασες στον δικό μου λαιμό, ένα κύμα από το πέλαγο
έφτασε ως εδώ, πετάχτηκε ένα κέλυφος στρειδιού και
άνοιξε μπροστά στα μάτια μας. Τότε η λαμπερή Σελήνη
έριξε επάνω μας φως, νιώσαμε σαν να ήμασταν εσύ κι εγώ
κόρες του Ήλιου».
Με μια σταγόνα από το κέλυφος έρανα τη γατούλα, τη
βάφτισα Θάλασσα, κόρη της Σελήνης, μητέρα των
μαργαριταριών. Ήξερα πως δεν υπήρχε όνομα πιο ταιριαστό.