Δεν είναι, τα σταθερά στο χωρόχρονο, είναι τα εφήμερα
τοπία που σημαδεύουν την ψυχή μας. Αφήνουν πίσω τους
μια ελπίδα και μια γλυκόπικρη νοσταλγία.
Οικονομική κρίση, πρώτο θύμα η Τέχνη. Η Πειραματική
Σκηνή, αυτή τουλάχιστον, ας μην έκλεινε. Το Θέατρο Αμαλία.
Θέατρο; Αλίμονο αν κάποιος ψηλός καθόταν μπροστά μου.
Αλλά και τότε…
Πάλι «έβλεπα» πώς μια παράσταση μπορεί να εμπλέκει
το θεατή. Μια παράσταση κλασικών ή σύγχρονων έργων,
θεατρικών ή ακόμη και ποιητικών, που δεν θύμιζε προηγούμενες,
που ανανεωνόταν με κάθε νέο κείμενο και ανανέωνε τη
ματιά μας. Μας πρόσφερε συνάμα αισθητική απόλαυση και
μάθημα υψηλής θεατρικής τέχνης.
Κι ενώ καθόμουν στην πλατεία, με έβλεπα πάνω στη
σκηνή, έπαιζα όλους τους ρόλους, εσωτερίκευα τα μυστικά
της παράστασης και, όταν ξαναγυρνούσα στην τάξη, δίδασκα
θεατρικά έργα με τη ματιά των ηθοποιών, αντλούσα
παραδείγματα, για να δώσω ζωντάνια στα μαθήματα της
Θεωρίας του Θεάτρου. Και είναι τότε που οι φοιτητές του
Τμήματος Γαλλικής Φιλολογίας άρχισαν να αγαπούν με
πάθος το θέατρο. Περνούσαμε μέσα από τη σκηνική γραφή
για να φτάσουμε στην «αλήθεια» του κειμένου, αφαιρώντας
ένα-ένα τα μαγικά πέπλα του.
Καθώς τίποτε σημαντικό δεν χάνεται, περιμένω η
Πειραματική Σκηνή της Τέχνης να ξαναγεννηθεί σε άλλη
μορφή, ίσως σε πολλές.