Καθόταν στο πεζούλι του σπιτιού και διάβαζε’ στην
άκρη του κήπου, πλάι στο κύμα του πελάγου, και έγραφε.
Η γραφή ταίριαζε με το χορό κοντά στη μελωδία των
υδάτων η ανάγνωση-γνώση με τη μοναξιά ανάμεσα στους
σπάνιους διαβάτες που επέλεγαν το σοκάκι του Κάβου για
την εσπερινή βόλτα τους.
— Τι διαβάζεις εδώ; Τη ρώτησαν, κι έδειξαν το πεζούλι.
Συνέχισαν το δρόμο τους, χωρίς να περιμένουν. Πολύ
μικρή για ν’ απαντήσει, σκέφτηκαν.
— Πεζό, φώναξε. Ακολουθώ τα βήματά σας.
Ξαφνιάστηκαν. Έκαναν ένα βήμα προς τα πίσω.
— Κι εκεί, στο κύμα, όταν κάθεσαι, τι γράφεις; Πάλι
πεζό;
— Ποίηση. Όμως δεν γράφω εγώ. Μόνη της γράφει για
χάρη μας η μελωδία της θάλασσας. Μακριά από το πέλαγο
η ποίηση εξατμίζεται, χάνεται.
Κι αν μια μέρα φύγω από το νησί μας, θα βλέπετε το
πέλαγο, μα δεν θα είναι το ίδιο. Αυτό εδώ θα το πάρω μα-
ζί μου. Τα κύματά του θα είναι τα πεζούλια μου, να βλέπω
τους διαβάτες, να διαβάζω, για να μπορώ να γράφω.