Οι ανεμώνες έγειραν το κεφάλι
πλάγιασαν στην αγκαλιά του Ανέμου
Τις είδα
καθώς αργόκλειναν τα μάτια
καθώς κοιτάζανε κρυφά
πριν φύγει το σκοτάδι
Διαβάζανε στο φως του φεγγαριού
τα μυστικά των άστρων

Τις είδα
κι ο δικός μου κήπος μ’ εγκατέλειψε
πλήγωσε τα μάτια μου με χρώματα απαλά
σκέπασε τα πόδια μου με χώμα
Χαράματα ξεκίνησε για μια άλλη Βαβυλώνα
Τα βλέφαρά μου έκρυψαν μυστήρια παλαιά

Πέρσες ιερείς περνούσαν αόρατοι
έφεραν πέτρινα λούλουδα στους ώμους
Κι εσύ έκλεισες τα μάτια
κοίταξες στα βάθη της ψυχής τους
διάβασες τα μυστικά
ενός μόνον άστρου

Οι ανεμώνες αποκοιμήθηκαν
κι ο Ενδυμίων τις κοιτούσε ατάραχος