Είκοσι τεσσάρων χρόνων
Είκοσι τέσσερα αστέρια άναψε ο Θεός για να γιορτάσεις
Τήρησα την υπόσχεσή μου και δεν έκλαψα
να μη σβήσω τα κεράκια στον ουρανό που μας ενώνει
να μή σβήσω τον ουρανό να μην κάψω τη γη με το δάκρυ μου
Σε βλέπω βλέπω μόνο εσένα
Ας μείνουν οι άλλοι Δική τους η γη
δικό τους το χώμα
Ο κόσμος τους δεν είναι πια δικός μας
κι ούτε ακούει το τελευταίο τραγούδι του Ορφέα
όταν αυτός με χαρά
απαρνιέται το εφήμερο
για να κερδίσει το θάνατο