Της αίθουσας το αχανές
πλημμύρισε χλιδή
φανφάρες και χειροκροτήματα.
Παρόντες οι εκατόνταρχοι
και οι του δήμου εκλεκτοί.
Μες στην οχλοβοή
μια χειραψία εδώ
ματιά που προχωρεί εκεί.
Με περιδέραια στο λαιμό
αυτάρεσκα χαμόγελα
και οι πιγκουίνοι στη γραμμή
τελετουργούν υποτελείς.

Αυτοσκοπός η παρουσία,
τα τιμαλφή εκθέματα η αφορμή.
Κι εσύ, Άγιε Αδιάγνωστε,
το πορφυρό της παπαρούνας ντύθηκες
διέσχισες αιώνες και ταξίδεψες
για να μας συναντήσεις.
Κι όμως γιατί;
Δεν άκουσες;
Στη μνήμη μας ξεθώριασε
ακόμη κι αυτή
η πράσινη γραμμή.