Έμαθες με όσα έπαθες
όλα τα θέλω σου να καταπνίγεις με πρέπει.
Στον ύπνο σου να λες να σκότωνα
τα ολοφώτεινα, τι σκοτεινό σε προτρέπει.

Και κλείνεσαι σε γυάλα διάφανη
όμορφη κι άυπνη στα χέρια κρύβεις ξυράφια.
Οι άνθρωποι φως μου ενώνονται
δεν εξισώνονται οι αγκαλιές με τ΄ αγκάθια.

Μη με φοβάσαι γιατί εγώ
και νύχτα να ‘σαι φεγγάρι θα σε δω
κι αν τις μπορέσεις τις εξαιρέσεις
σ’ όλους τους χρόνους σου ‘χω το ρήμα αγαπώ.

Ας περιμένει το αντίο κι ας γίνει και καπνός
μπροστά μας είναι το πλοίο και ο ωκεανός.
Ας περιμένει το σώμα πριν πει δεν σ’ αγαπώ
έχουμε δρόμο ακόμα, το θέμα ειν΄ ανοιχτό.
Ας περιμένει το αντίο.

Έμαθες με όσα έπαθες
τα συναισθήματα να μην ακούς τι σου λένε.
Κι αν δίνεσαι πάλι αμύνεσαι
με θες παράφορα, μα τέτοιοι δρόμοι σε καίνε.

Και χάνεσαι στο οπουδήποτε
και οπωσδήποτε σε αντίθετο μου σημείο.
Οι άνθρωποι φως μου ενώνονται
δεν εξισώνονται το έλα και το αντίο.