Στα άδυτα της ενοχής
γυρεύεις ουτοπία
Να εκπορνεύσεις το παρόν
σε δήθεν ιστορία
Αφήνεσαι σε αγκαλιές
που γύρευαν αγάπη
Και τις αφήνεις με πληγές
Κι ένα γιατί προστάτη

Είχα πει πως έμαθα απ τα λάθη
Μόνιμος θαμώνας σ’ αυταπάτη
Το εγώ μου δε ξαναχαλάω
Σε εφήμερα λημέρια δε γυρνάω

Της αδικίας το νερό
μονίμως με κερνούσες
Σε μεθυσμένα σ αγαπώ
ποτέ δεν απαντούσες
Επέλεξες ως έρωτα
μια δανεική ζακέτα
Κι όλο αλλάζεις χρώματα
κορμί σαν μια παλέτα