Πώς να ήταν τα μάτια σου;
Τα μαλλιά σου που έρρεαν στης ράχης το κύμα
ποιο χρώμα να είχαν;
Γιατί να αγάπησες εκείνον τον ξένο
τον μόνο
τον άπατρι;
Τα κορμιά σας να έσμιξαν;
Οι πνοές σας να έγειραν
η μία επάνω στην άλλη;
Χόρεψες δίχως ρούχα
στου στέρνου του
την απαλή επιφάνεια;
Του χάρισες
τα πέπλα που τύλιγαν
τα ωραία σου στήθη;
Μείνατε απόλυτοι;
Μείνατε φως;
Εκείνο που απλώνεται
σαν φτερούγα στις λύπες του κόσμου;

Τώρα εσύ ένα πλάσμα της αιώνιας νιότης
επιστρέφεις γελώντας
καθώς με βοστρύχους
και κοτσίδες που λάμπουν
τα κορίτσια αρπάζονται
απ’ τα πόδια
αυτού που αγαπούν
να ρουφήξουν αχόρταγα
το νερό που γλιστρά
στ’ ακροδάχτυλα
το ελάχιστο εκείνο νερό