Θυμάσαι πώς μ’ αγκάλιαζες και πώς μου μάθαινες τ’ αστέρια;
Εσύ παιδί της γνώσης κι εγώ δικό σου τέκνο.
Μου έδωσες μήλα και βολβούς
και ρίζες ολοζώντανες από την έκσταση της γης.
Ήμουν το λάθος και γευόμουν την ορθότητα
το τετμημένο που γινόταν όλο.
Τώρα πληγή η απουσία σου.

Αν γίνω κάποτε καρπός θα ’ρθεις να με ορίσεις;
Θα με ονομάσεις;
Θα αισθανθώ το δέντρο το κλαδί
το ράμφος του αθάνατου πουλιού
στην τρυφερή μου σάρκα;

Αγαπημένε όφι έλα και πάλι να με βρεις.
Συνέτριψα την εξορία:
ο σκοτεινός λαβύρινθος του σώματός μου
είναι πατρίδα αχανής.
Κατέχω της γέννησης την επικράτεια
έρπω βαδίζω τραγουδώ
καθώς μου δίδαξες.

Αυτόχθων πια είμαι παντού.