Οι τοίχοι τα τραπέζια τα πατώματα
γεμάτα με το κεφάλι του Ολοφέρνη
κάποτε να το κρατά η Ιουδήθ
κι άλλοτε στα χέρια μιας δούλας

Μα εκείνη κοιτά τα κεφάλια
και νιώθει μες στα σπλάχνα της
βαριά τη ματαιότητα:
«Ιουδήθ, πόσες βραδιές
σε συλλογίστηκα
να σκέφτεσαι τον φόνο
κι ύστερα να έρχονται σμήνη αγγέλων
πανάρχαια Χερουβείμ
να σου ακουμπούν στο χέρι το σπαθί
θέλγητρα να ραίνουν στη μορφή σου
κι εσύ να μην μπορείς ν’ αντισταθείς
σ’ αυτό το πάγωμα του χρόνου
όπως δεν μπόρεσα κι εγώ
που τώρα φλέγομαι
μέσα στις λάσπες και τα χρώματα
εγώ που όταν τα χέρια μου
ανήσυχα κινούνται
κρατώ ακίνητη
των γυναικών τη μοίρα
σαν μια πληγή παλιά
που σκίζεται και ρέει
ακόμη κι αν κανείς δεν την αγγίζει».

Και τότε άνοιξαν τα χρώματα
σαν καταρράκτης
και η μορφή της
βιβλική
αρχαία
με τα μαλλιά ολόμαυρα
στάθηκε μπρος της
χωρίς φωνή
Και το αίμα έρεε
από τα χέρια της
στο δωμάτιο
κι ύστερα στον δρόμο
κι ανέμιζε η πόλη κατακόκκινη
μέχρι που όλοι πίστεψαν
πως ο θεός τη μέρα εκείνη
πρόσφερε επιτέλους την πορφύρα του
το βασίλειό του στη γη.