Τα κλειδιά μες στην τσέπη μας
παράξενο βάρος
λες και κρεμιόταν επάνω μας
όλο το σπίτι.

Με τη μουρμούρα τους διαβήκαμε
της νιότης τους ανέμους
τα πληγωμένα σώματα των φίλων μας
των ουρανών τα κόκαλα:
εσύ κρατούσες το ρυθμό
κι εγώ την ομορφιά σου.

Και πού δεν έφτασε το σπίτι μας
και πού δεν ξεβολεύτηκε:
στων πόθων μας τις μαύρες πέτρες,
στα οροπέδια που απλώνονται
μια σπιθαμή απ’ τους γκρεμούς
εκεί που ανοίγουν τα βουνά
σαν να ‘ναι μανταρίνια,
στον ποταμό που κολυμπήσαμε
Γενάρη μήνα για να μας πιάσει
του νερού η γλυκιά αγρύπνια.

Τα κλειδιά μας τα έχασα
λίγο μετά το φευγιό σου.
Εσύ τα είχες ακόμη στην τσέπη σου
όταν σε ξαναβρήκα
στο επισκεπτήριο γυναικείων φυλακών
ώρα τρεις μαύρου μεσημεριού
το τελευταίο που σε είδα.