Βλέπουμε έξαφνα
τον ουρανό μικρό
και κάτω απ’ τα πόδια
να τρυπώνει
και να περνούν ξυστά
στ’ αυτιά μας
πουλιά και λόγια αποδημητικά
σαν να μην είχαμε ποτέ
δικές μας διαδρομές
πιο υπόγειες και θαρραλέες:
το σώμα αλλάζει την πορεία του
προς μια τομή αλεξικέραυνη
και σημαδεύει τα φιλιά
κάτω απ’ το σχήμα της φωτιάς τους

φλέγεται η μήτρα
βουβό απόγευμα
χωρίς εποχή
μια εκδρομή
αργοπορημένη
που φέρνει τη νύχτα
εν κινήσει

σε κάθε βήμα σταματώ
και καρτερώ το θερισμό μου
μια αναλαμπή που σύναζα
στα κάστρα του καλοκαιριού
όταν κοιμούνται κι ανατέλλονται
τα εργαλεία του δραπέτη

δεν είναι ο σταθμός μας
τη νύστα που γλυκαίνει
πάνω σε νέφη πάλλεται
το ματωμένο μας κλαδί
και τρέχει κι αντλεί
το ξύπνημα
στη φυλακή μιας αναχώρησης.