Σαν αποφάσισε να γεννηθεί
δεν το ’πε της μητρός του, μην παραξενευτεί –
«παιδός η βασιληίη» φαντάσου να της έλεγε!
Τι ταραχή θα ένιωθε η βαριόμοιρη,
πώς να σηκώσει βάρος άναρχης αρχής!

Και μια και δυο τον άγγελό του στέλνει,
που ήξερε από τέτοια (είχε τον τρόπο του)
για να της αναγγείλει: «Μη φοβείσαι
κι η χαρμονή θε ν’ απλωθεί σαν ήλιος
επάνω στης θαλάσσου το νερό,
ν’ αντιφεγγίσει ο κόσμος την ανάσταση.
Θέλω να πω», της είπε, «θα πονέσει
πολύ το φως αυτό για να χωρέσει
Εσένα μέσα του. Ανάσανε βαθιά,
κοίτα και το φεγγάρι, γίνηκε άστρο
λαμπρό στους ουρανούς, να και τους μάγους
και τις γκαμήλες τους που συντελούνται.
Να και τη νύχτα που αποβάλλει πια τα ρούχα της,
ιδού οι βοσκοί, το βόδι, το μουλάρι,
που τ’ άχυρο ανυμνούν σ’ αχειροπλόκαμη ώρα».