Εγώ τα άγραφα χαρτιά, με στίχους μαστιγώνω
νότες σκορπίζω στο κενό, να κρύβουνε τον πόνο.
Εγώ τις νύχτες τραγουδώ, να πέσουνε τα τείχη
και να γεμίσουν τις ψυχές, οι μουσικές κι οι ήχοι.

Είμαι εκείνος που χτυπά, με όπλο την κιθάρα
της θλίψης τον γκρίζο τον καπνό, που κρύβουν τα τσιγάρα.
Εγώ, εσείς κι άλλοι πολλοί, που ζούμε σκορπισμένοι
έχουμε ένα όνειρο που πάντα περιμένει.

Σαν τελειώσει η βραδιά και πάψει η κιθάρα
να μη μας απομείνουνε, μονάχα τα τσιγάρα.
Να μην μας απομείνουνε, μονάχα τα τραγούδια
ταξίδι είναι τ’ όνειρο, με μια αγκαλιά λουλούδια.