Ποιος αλαλάει μεσάνυχτα στη Χώρα εμέ των Ζώντων

σαρώνοντας του ήλιου μου το μέλι και το γάλα;

Ποιος λέει πως τάχα σέβεται προσωπικά στοιχεία

κι από ’ξαυτής μου να δεχτώ τυχόν παρακεντήσεις;

Ποιος απ’ το χέρι μ’ άρπαξε, με πέταξε στον Άδη,

να περπατώ στα σκοτεινά με ραγισμένη δόξα

και έκραξε φέρτε τα πανιά να σκεπαστεί το θάμπος;

Ποιος έκανε τη συρμαγιά και βρήκε τρία λιοντάρια

με περιστέρι ασήκωτο στην κεφαλή μου απάνω;



Παραλογίζομαι θαρρώ, το ξέρω, το πιστεύω,

έχω την πίστη των βουνών – μετακινούν εμένα

σε μέρη που λιθοβολούν τη χάρη επί τα χείρω.

Μα τ’ άστρο βλέπει από ψηλά τη σπιθαμή της νύχτας,

χαμογελά κρυστάλλινα μες στον καθάριο αιθέρα.