Στον Βύρωνα στην κεντρική οδό
μια αλεπού κυνηγημένη από την πείνα της
βγήκε να βρει τροφή. Δεν ήξερε η φτωχή
πως ήτανε παραμονή Χριστούγεννα
και πως οι καμπανούλες άγιας νύχτας
στα δέντρα (πεύκα κι έλατα)
στόλιζαν τη φωνή τους με κορδέλες.
Δεν ήξερε πως φούντωνε η γιορτή
απάνω στην ουρά της και παλαβωμένη
πέτρωσ’ εκεί στη μέση της γνωστής
οδού Καραολή και Δημητρίου,
απ’ το σκοτάδι του φωτός πνιγμένη
μ’ αλλόκοτα αισθήματα στα μάτια.
Και όμως ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία
να ζήσει αυτή (μιλάμε για την αλεπού)
σαν άνθρωπος, να συμπεριφερθεί
με γνώση των ορίων της ιστορίας,
να μάθει επιτέλους τι σημαίνει
αγχόνη και αγώνας λευτεριάς
μέσα σε τόση μοναξιά και πείνα.