Ελλήνων λόγια πώς να εξελληνίσω!

«Ελληνικά μιλούν», δεν τους καταλαβαίνω.

Εμένα που ο φτωχός δεν ξέρω μήτε

ο τάφος μου πού κείται –μολονότι

γνωρίζουν άριστα για τ’ αλλουνού Αλέξη

τον τάφο (του Ζορμπά νογώ, στο Μπούτελ)–

τώρα δεν έχουν πού τον ανδριάντα,

ύψος τρία μέτρα και μισό και βάρους

χίλιων διακόσιων από μέταλλο κιλών,

να βάλουν, κι εφευρίσκουν μια αιτία

παράλογη, που ’χει στο κάτω κάτω

παραγραφεί απ’ το χρόνο:

Λέει ο Φίλιππος,

που δυστυχώς τυχαίνει να ’χει τ’ όνομα

και του πατέρα μου, ο Φίλιππος Δραγούμης,

απόγονος φαντάσου και του Ίωνος,

του θαυμαστού πατριώτη και κουνιάδου

του μακεδονομάχου μας Παύλου Μελά,

πως δεν συντρέχει λόγος απ’ τη Δημαρχία

εγώ να τιμηθώ και να στηθώ με τ’ άγαλμα

σε κεντρική πλατεία των Αθηνών,

καθότι αυτό επισύρει τον εθνικισμό!



Χα χά, κι ο Χρήστος Γούδης, άλλος πάλι ετούτος,

να λέει μέσα στην αίθουσα του Συμβουλίου

πως ειν’ ανοίκειο να με τοποθετήσουν,

ως έφηβο να πούμε και καβάλα

επάνω στ’ άλογό μου, πλάι στο άγαλμα

του Λόρδου Βύρωνα – γι’ αποφυγή εννοείται

ιδιαζόντων συνειρμών. Ή και το πιο αστείο,

που ο Νίκος Σοφιανός αναθυμήθηκε

την ισοπέδωση και των Θηβών. Για να μην πω

και γι’ άλλον, τον Αποστολόπουλο,

που τον Λαμιακό επικαλέστηκε

πόλεμο – εξ αυτού και τον Αντίπατρο.

Αλλά και κείνος, ο Βερέμης Θάνος, είπε

ότι καλός δεν ήμουνα πολύ για την Αθήνα,

μα… δεν πειράζει, πρόσθεσε συγκαταβατικά.



Πάλι καλά που έλειπε απ’ τη σύναξη

ο μέγας Δημοσθένης!

Κι όμως όχι!

Και του Παππά την τέχνη στο γλυπτό μου

θα εκτιμούσε, ως εκλεπτυσμένος

και γνήσιος προπάντων Αθηναίος,

κι όλα τα κρίματά μου θα ’χε συγχωρέσει,

στ’ όνομα της κοινής Μακεδονίας μας.