Πολύς ο θόρυβος για εκείνον
τον πολυδάκρυον, που μ’ αποδίδουν, θρήνον –
τον άρτον και ανυπέρθετα τον οίνον
που χύνεται απ’ τη στάμνα της ψυχής.
Όμως εγώ, η καθαίρεση αδόκιμων δακρύων,
πώς να τ’ αφήσω να χαθεί ασχολίαστο;
Αν οι εικόνες μου και τα ψηφιδωτά μου
καλύπτονται, στης προσευχής την ώρα,
για να μην σκανδαλίζουν τα πιστά
σπαθιά των νικηφόρων, χαίρομαι
που ιεροκρυφίως επιτελώ
εργόχειρο μιας θλίψης εκλεκτής.