Στα μάτια μου δεν πρέπουν ασχημίες,
ούτε και να πορεύονται στ’ αυτιά μου
κρυφές, ανάρμοστες συνομιλίες.

Τυχαίνει να είμαι μάνα του Θεού
κι ουδέ η καρδιά μου γεύτηκε ή ψηλάφησε
πόνο στα σπλάχνα μεγαλύτερο από τούτον:
δάκρυα πολλά να πλημμυρούν τα πλάτη
γαστέρας που ποτέ δεν φιλοδόξησε
να παραδώσει τον δικό της γιο στο φως.

Ήμουν καλή να πλένω, να σκουπίζω,
και να υφαίνω ανθούς για κάτι αγγέλους
περαστικούς. Τίποτα το σπουδαίο.
Μη με ρωτάτε δηλαδή πώς βρέθηκα
σ’ αυτήν εδώ την κόγχη του θανάτου
που λάμπει από χαρά, χωρίς να το θελήσω.

Πώς μέσα μου φεγγίζει της ειρήνης
(«πάντα νοῦν ὑπερέχουσας») το κάλλος,
γενάμενος ο νους ψηφιδωτό
που εξισορροπεί αισθητικά
μετακατοχικές αθανασίες.

Κι αν χίλια πεντακόσια χρόνια υπάρχω
– περ’ από δίσκους με καλλιγραφίες
αραβικές, σεμνά βρεφοκρατώντας
μιχράμπ και κίμπλα, μίνμπαρ, μιναρέδες –
ποιος ακριβός μελλοντικός προφήτης
μπορεί ν’ αποκαλύψει την ουσία
των όσων θα συμβούν στο παρελθόν;
Ποιος θα μαντέψει πόσες ασβεστώσεις
και άλλα, για παράδειγμα, επιχρίσματα,
καλύπτουν την πεποικιλμένη ακτίδα
ξένου ρακένδυτου, ευπαθούς, ωραίου;